van de hel, naar de hemel

De laatste dagen heb ik niet zoveel meer gepost. Dat komt vooral omdat ik ook niet zoveel heb gedaan.
Na de laatste post zouden wij nog naar de bromovulkaan gaan. Dat is ook meteen het laatste actieve wat we deze vakantie uitgevoerd hebben. Dus laat ik daar maar eens starten.
Om 23.15 werden we gewekt door de wekservice van het hotel in Malang. Om 0.00 zou de bus namelijk richting Bromo vertrekken. Overdag hadden guido en ik een rondwandeling door Malang gemaakt met een bezoek aan toko Oen en zijn we daarna nog naar de Secret Zoo in Buta geweest. Een behoorlijk actief dagje dus gingen wij rond 21.30 toch nog even een poging tot slapen wagen. Guido lag al snel in dromenland, maar ik heb uiteindelijk 30 minuten wat gedut en ben toen maar weer opgestaan.
Half slaperig zijn we de mini bus ingestapt en richting bromo vertrokken. Rond 2.00 kwamen we aan bij de plek waar we in jeeps zouden overstappen. Het was nog een behoorlijke uitdaging om met mijn slaaphoofd de jeep in te klimmen. Guido had met zijn lengte meer geluk en mocht voorin plaatsnemen. Nadat we met zijn 5en in de jeep gepropt waren was het tijd om te vertrekken. Hobbelend en slingerend gingen we verder omhoog de Bromo op. En op dat moment realiseerde ik mij dat ik wagenziek kon worden... En ook werd. De hele rit heb ik me geconcentreerd op het binnenhouden van mijn voedsel en drinken de dag ervoor. Gelukkig viel er ook.niet zoveel te zien, dus heb ik ook niet zoveel gemist. Halverwege de rit kwamen we op een T splitsing waar we eigenlijk linksaf richting het uitkijkpunt zouden gaan. Echter kwamen er verschillende jeeps en motors terug van die weg en werd er druk overlegd. Onze chauffeurs besloten om de andere weg in te slaan. Het was alleen totaal onduidelijk wat er precies aan de hand was, maar het opgewonden Indonesisch klonk als iets heel spannends. De complete colonne ging achter ons aan de andere route op en ineens stopte we en moesten we allemaal uitstappen. Echter leek de plek totaal niet op de omschrijving waarbij je na 300 meter van de jeep parkeerplaats bij het uitkijkpunt was. Sterker nog, dit leek niet eens op een parkeerplaats. Dit was gewoon de weg waarop we stopte. Maar met ons stopte de hele collone en werd ons verteld dat we de rest moest lopen. Onze arme reisleider Asep was hier zelf ook nog nooit geweest dus hij wist niet wat ons te wachten stond. Maar wat ons te wachten stond was een ware hel. Het was namelijk 1,5km klimmen en klouteren naar een klein uitkijkpunt waar nu dus de totale groep toeristen naar toe moest. En deze dag was het extra druk, omdat de dag ervoor de Bromo gesloten was. Asep hield de moed erin en vertelde ons dat het ongeveer 300 meter was... Maar goed, wij kennen die meters van Asep en weten dat je dat ongeveer x3 of x4 moet doen. Op sommige stukken ging de weg steil omhoog, zelfs de cauberg is een eitje vergeleken bij deze hellingen. We werden tussendoor ingehaald door motoren en paarden die uitgeputte toeristen tegen flinke betaling omhoog brachten. Er was wel gezegd dat je goed ter been moest zijn, maar dit was meer dan alleen goed ter been. Je moest hier bijna een getrainde nijmeegse vierdaagse voor zijn. Stapje voor stapje en menig adempauze klommen we in pelan pelan tempo omhoog. Een paar van onze groep gingen toch maar te paard verder. En na deze flinke klim stonden we eindelijk op.het eerste uitkijkpunt. De motoren en paarden gingen niet verder dan hier, maar je kon nog via een trap helemaal.omhoog komen. Onder het mom van YOLO en fuck it nu ik hier toch ben, zijn we met een paar de trap opgeklommen. De hoogte van sommige treden waren zo absurd hoog dat het gewoon nog een hele extra training werd. Maar na zo'n 30 minuten waren we eindelijk echt op de top. Samen met zo'n 400 andere toeristen... Het werd dus dringen geblazen. Gelukkig wekt guido met zijn 2.05m behoorlijk wat indruk, dus hadden wij al snel een plek vooraan op de rand gevonden om lekker te zitten. En toen was het wachten geblazen op de zon. Zo rond 5.00 liet hij zich eindelijk zien en werd de bromo magisch verlicht. Je zag de flinke mistlaag in het dal en de krater kwam steeds mooier in beeld. Het was behoorlijk indrukwekkend om te zien. Absoluut iets wat ik.niet had willen missen deze reis.
Na een uurtje was het toch echt weer tijd om de tocht naar beneden te maken. Mijn momentje om volledig vanuit de stress om de komende jeep en bus tocht een migraine aanval te ontwikkelen. Dus hop, primatour erin en paracetamol en volledig stoned de jeep in.
De planning was om nog naar de krater te gaan. Maar bij de eerdere T splitsing kwam nu het nieuws dat er een landslide had plaatsgevonden en de weg afgesloten was. Jeeps die er voor die tijd langs waren gereden konden niet meer terug en zaten ingesloten. De enige optie om bij de krater te komen was om met de motor die kant op te gaan. Gelukkig voor mij besloot de groep al dat ze dat niet zagen zitten. Ik kwam er ondertussen achter dat 1 primatour niet genoeg was en plopte er nog een 2e achteraan. Dit had als resultaat dat ik gedurende de rest van de reis in diepe coma heb gelegen. Ik ben wel nog tijdelijk bij kennis geweest voor een lunchpauze maar verder was het diepe coma. Het scheelt dat we de rest van de dag een busrit richting Ketapang voor de boeg hadden. Dus echt belangrijke dingen heb ik niet gemist. Vlak voor ketapang reden we door een natuurgebied. Hier liepen een hele hoop apen los. Onze reisleider en bijrijder besloten deze apen naar de bus te lokken met voer zodat wij foto's konden maken. Best grappig, maar wel een beetje twijfelachtig. Leren dat apen naar bussen moeten rennen klinkt toch alsof je ze op een zelfmoordmissie stuurt. En aangezien ze nadat de pinda's op waren ook verpakte lollies gingen geven, denk ik niet echt dat het helemaal gezond was. Maar goed, we hebben aapjes kunnen kijken.
Het hotel in Ketapang lag helemaal voorbij de bewoonde wereld. Dit betekende dus avond eten in het hotel. Wat op zich dikke prima was, want het was er goed vertoeven.
In de ochtend vertrokken we weer vroeg met de bus. Op naar de ferry en op naar Bali. De ferry zat al snel vol dus we konden op tijd vertrekken. Met gemengde gevoelens nam ik afscheid van Java. Het was een schitterende reis, maar wel erg vermoeiend.
Eenmaal op Bali veranderde alles, de wegen waren niet meer overvol, je hoorde bijna nergens de oproepen uit de moskeeën en het voelde vooral heel relaxed. Na een flinke reis vanaf de ferry richting denpasar werd de groep opgesplitst. Een deel vertrok naar Kuta en wij gingen door naar Sanur.
5 nachten in het hotel Prama Sanur Beach, wat een luxe, wat een relaxedheid en wat was het genieten. Deze dagen hebben wij echt niks gedaan. Ja we zijn door Sanur heen gelopen, helemaal langs het strand naar het centrum en weer terug. Best nog een pittige wandeling in de 32 graden en volle zon. Maar we hebben vooral op het strand, onder de bomen en parasol gezeten. Guido was namelijk op dag 1 bij het zwembad al zodanig in een kreeft veranderd dat lekker zonnenbaden er niet meer bij was. We ontdekte barretjes met leuke live muziek en lekkere drankjes. Maar de laatste dagen begon het toch weer wat te kriebelen. De irritatie om de tenen krommend slecht engels pratende nederlander begon de overhand te krijgen. Vol verbazing luisterde ik ook hele klacht en zeurverhalen af van nederlanderd over het niet goed functioneren van de BVN zender op televisie. Mijn tolerantie voor de domme en zeurderige nederlandse toerist begon aardig af te nemen. Gelukkig was het ondertussen al weer tijd om terug naar huis te gaan en deze idioterie achter te laten. Nadat we nog even in de sportbar de kwalificatie van de formule 1 in Melbourne hadden gekeken (go max! Go hammi!) konden we in de bus weer richting vliegveld. En daar zitten we nu. Te wachten tot we mogen boarden. Terug naar mijn lekkere bedje maar nog belangrijker, terug naar mijn lieve Puppie. Want hoe gaaf het ook is geweest, na 17 dagen wil ikl toch echt weer knuffelen met mijn Django!