religieus dagje

Yogjakarta, dan ben je in de buurt van de meest wonderbaarlijke bouwwerken. Tja, die moeten natuurlijk bewonderd worden. Vandaag stonden de prambanan en borobodur op het programma. Jazeker deze atheïst ging even religieuze bouwwerken spotten.
De wekservice ging vanochtend om 5.30. Serieus in het dagelijks leven weiger ik om op dit soort tijdstippen op te staan. Maar goed, langzaam aan begin ik er al aan te wennen en kan ik zonder al te veel dood en verderf te veroorzaken mijn dag aardig fris en fruitig starten. Na een zeer goed ontbijtje met uitzicht op de vulkaan was het tijd om met de bus als eerste richting prambanan te gaan. Aangezien ik de naam niet goed uit kan spreken noem ik het voortaan maar gewoon de bananen tempel. De bus ging weer dwars door het net op gang gekomen drukke ochtend verkeer van Yogjakarta vol vertrouwen en vol gas richting de bananentempel. Daar aangekomen was de temperatuur al aardig aan het stijgen en stond de zon al in standje lekker rood en doorbakken. Met de lokale gids gingen we richting de tempel. Natuurlijk moet er dan de standaard toeristische groepsfoto gemaakt worden, daar ontkom je niet aan. En aangezien een groep nederlanders hier ook als toeristen atractie gezien wordt, moest er ook nog met een andere groep aziaten geposeerd worden.
De tempel op zich was schitterend. Ongelooflijk hoe de mensheid zo lang geleden al zulke kuntwerken neer heeft kunnen zetten. Diep onder de indruk maakten wij onze ronde langs de verschillende goden beelden en kregen we uitleg over de achtergrond van alle reliëfs. Aangezien ik nogal een cultuurbarbaar ben haakte ik af bij het verhaal over mogelijke softporno in de beeldhouwwerken. Tijd voor foute cultuurselfies. Gelukkig ving ik wel nog iets op over een beeld wat aangeraakt moest worden en waardoor je dan een super mooi slank en strak lichaam zou krijgen. Mogelijk was dat het beeld van de vrouw van shiva dus die heb ik maar 3 keer geaaid. Het grote probleem is alleen dat ik de gids niet heel goed had verstaan, dus het kan nu ook zijn dat ik ineens zwanger ben van een drieling. Je weet het nooit met die heilige dingen.
De bananentempel werd deze dag ook druk bezocht door basisschoolkinderen. Deze liepen allemaal met telefoontjes rond waar ik jaloers op was. En met die telefoontjes zaten ze stiekem foto's te maken van die lange man. Toen guido aangaf dat hij ook wel met ze op de foto wou, was het hek van de dam. Overal kwamen ze aangestroomd en de ene na de andere selfie werd geschoten. Echt als ik 1000 rupiah per foto had gevraagd hadden we er goed van kunnen gaan uiteten.
Na de bananentempel was het tijd voor de lange rit richting borobodur. Maar aangezien we zowaar een keer extreem voor op schema lagen moest de gids even een detour verzinnen. Dus werden we maar een zilverfabriek ingeloodsd. Mooi om te zien hoe ze daar van de dunste zilverdraden de mooiste dingen weten te maken. Heb er ook maar meteen even mijn trouwring laten oppoetsen. Maar zoals een echte hollander werd het daarna in het winkeltje alleen kijken kijken en niks kopen.
Na de lunch ging de rit verder naar de borobodur... Deze lag letterlijk om de hoek van het restaurant. We zaten net in de bus of we konden er al weer uit. Volgens mij denken ze hier echt dat nederlanders niet kunnen of willen lopen.
Ondertussen was de temperatuur al aardig opgelopen richting de 32 graden en stond de zon nu op standje "zelfs factor 50 kan je niet beschermen". Dus in deze aangenamen omstandigheden gingen we zonder enige vorm van beschutting de borobodur beklimmen. Hier heb ik net wat beter opgelet wat de gids vertelde. Kon natuurlijk niet het risico lopen dat ik iets zou gaan aaien waardoor straks mijn mogelijke drieling veranderd in een olifant ofzo. Maar door alle hitten ben ik niet verder gekomen dan de informatie te onthouden dat een hoge drukspuit niet handig is voor het behoud van de stenen maar dat mos ook ruk is. En dat er bellen staan, maar dat ze geen geluid maken. Ohw ja en iets met boeddha en een konijn die suïcidaal in een vuurtje sprong. Maar de borobodur zelf was ook weer erg indrukwekkend. Ongelooflijk dat ze vroeger al zodanig konden bouwen dat ze rekening hielden met het mee bewegen van steen tijdens aarbevingen. Naarmate de temperatuur steeg gingen wij ool steeds hoger de tempel op. Helemaal bovenin was het een drukte van belang en ook daar werd guido snel gespot. Waarschijnlijk is hij binnenkort op verschillende posters in azie terug te vinden waarbij hij een of andere pittig sausje promoot. Maar hij moest met hele groepen opnde foto terwijl hij dat flesje vast moest houden.
Na de borobodur was het weer een flinke rit terug naar het hotel. En daar kwam bij het zwembad de belangrijkste vraag in het leven: " wat doen we met eten?" het is nogal lastig aangezien ons hotel ver buiten het centrum ligt, maar er zijn wel wat lokale restaurantjes te vinden in directe omgeving. Wel spannend, want je weet nooit zeker of je maag en darmen zo'n lokaal avontuur gaan waarderen. Toch waren er nog 7 mede reizigers die samen met ons de uitdaging wel aan durfde te gaan. We eindigde in een Turks restaurant waar we voor het personeel zelf een toeristische attractie waren. Er moesten foto's gemaakt worden van ons groepje als bewijs dat wij er zaten. Het eten was totaal niet indonesisch maar wel smakelijk. Salades en thee kregen we gratis. En toen we na afloop de rekening zagen konden wij niks anders dan zeer tevreden te zijn. Met naar boven afgerond hebben we voor 9000 rupiah per persoon gegeten en gedronken. Klinkt heeeeel veel, maar is 6.30 euro. En toen we het personeel nog een royale fooi van 50.000 rupiah (lees 3.50 euro) gaven, zijn wij meteen heilig verklaard.
Zojuist hebben we deze religieuze dag geeindigd met wat heilig water (lees bier en mocktails) in ons hotel en is het nu al weer tijd om ons bed op te zoeken.
Morgen gaan we yogjakarta bekijken. Eens zien of er nog iets van een erfenis valt te halen... In ieder geval gaan we shoppen en daar word ik dan weer ernstig gelukkig van!